Dag 11 Braz - Landeck / 16 -7-2014

Wij passen

We liggen op bed. Raam open, de zon verdwijnt achter de bergen. We zien de buitenwijken van Landeck, hoog tegen de berg op.
De kamer van Frau Vorhofer ( Diplomiert logopädin) ligt op 200 meter van de route, hartje Landeck. 

We kijken weer eens terug op een topdagje fietsen naar Rome.

Tegan half 9 lieten we Braz achter ons en konden meteen aan de bak. Een paar stevige, korte klimmetjes. Niks lekker infietsen, meteen aan het werk. Het lichaam slaat even helemaal op hol. Langzamerhand komen we in het ritme van het klimmen en gaat het beter.
Eigen tempo, niet afgepeigerd raken, is voorlopig nog niet nodig.

Want wat staat ons te wachten? De Arlbergpas. Wanneer wordt het zwaar, wanneer zijn we er bijna? Je weet dat we van 580 naar 1800 meter moeten klimmen. Dat er stukken van 5-7 en  8-11 procent stijgen bij zitten, en verder heel veel vals plat. Dat je denkt, loopt de rem vast of zo?

Volgens de Reitsma's routeboek rijden we een heerlijk rustig weggetje buiten een tunnel om. Helaas: Baustelle in de tunnel en al het verkeer komt achter ons aan over dat mooie, kleine, fijne  weggetje. Druk, druk, dus. Koppie er extra erbij houden met dat verkeer achter je aan en naast je. De meeste mede-weggebruikers houden beste rekening met jou als fietser. Een enkeling raast je voorbij.

De hele route is er veel verkeer. Campers, cabrio's en motoren. Veel Zwitsers. We zien slechts een enkel Nederlands nummerbord. Hoog op de pas is er veel werkverkeer. Ook daar een paar keer een Baustelle. Een met verkeerslicht en dat is wel weer grappig. Er zijn steeds zo'n 10 auto's die ons inhalen, daarna is het een tijdje lekker rustig. 

Voor de echte beklimming begint peddelen we door mooie rustige dorpjes die ontwaken. De zon schijnt. Mensen lopen hier langzaam. We horen bellen en zien koeien. De Spar wordt bevoorraad, de vrachtwagen zien we in drie volgende dorpen nog eens. In Langen am Arlberg nemen we een koffiepauze. Het is 10.15 uur, we hebben 16 km gefietst. 

Richting Stuben wordt duidelijk wat ons te achten staat. In de verte zien we het verkeer aan de ene kant de berg oprijden, via haarspeldbochten en de andere kant op zien we de lawinegalerij van de weg naar Lech. Een prachtig gezicht. Nog ver en hoog. Wij gaan richting de haarspeldbochten.

Daar gaan we dan, de eerste bocht in. Het gaat goed. Bocht na bocht. Soms even opzij kijken om te zien waar we vandaan komen, daar ergens beneden! Een cabrio passeert ons rustig en de inzittenden knikken bemoedigend. Of bewonderend? Misschien willen we dat zien :) 

Ineens is er geen bocht meer maar een langgerekte weg licht voor ons. Even een banaantje, veel drinken, foto maken en verder. Oef, dat valt tegen. Het lijkt niet lastig, maar de lengte en de lichte, maar constante stijging maken het volgende deel best zwaar. 
We stoppen nog een keer. Kijken even rustig naar de skiliften en pistes. Volgens Erik hebben wij hier ook geskied, hij weet precies te vertellen hoe we op dit punt aankwamen. Ik ben verbaasd, kijk nog eens goed en herken dan inderdaad de liften en herinner me de route. 

Waar we nu fietsen hebben we dus ook met de auto gereden, op weg naar Lech. Zo bijzonder! Wie toen gezegd had dat we hier ooit eens zouden fietsen...

De laatste hoogtemeters. In de verte zien we een vlag wapperen dat is altijd een goed teken. Een mooi doel en dan zijn we er. Op 1800 meter, St. Christof. Niet kapot, niet uitgeteld, goed moe. High five!

Een Fritatensuppe met veel zout, heerlijk nu. We genieten na op het terras, in stoelen met schapenvachten.
Verder is hier niet veel te beleven. Toeristisch. Nog een paar foto's maken.

We gaan naar beneden. Oh en ah! Na 200 meter alweer stoppen, zo mooi hier! Wat een rust en wat een uitzicht. Weer foto's maken natuurlijk. 

Dan storten we ons naar St. Anton. Wat een zaligheid zo'n afdaling. 60 km op de teller (Erik). Mooie overzichtelijke weg. Het is echt de de beloning voor de inspanning, zo voelt het.

In St. Anton herken ik een skilift, een heel bijzondere. We fietsen het dorp door. Het is rustig, veel hotels en winkels zijn gesloten. Erik haalt nieuwe remblokjes. Ik word door een jongen aangeschoten., die het vlaggetje op mijn fiets zie: "Komen jullie uit Nederland? Op de fiets? Wat knap, wat vind ik dat goed zeg!" 

We dalen af, 30 kilometer lang. Soms een klein klimmetje, soms wat bijtrappen. Door verschillende dorpjes, waaronder Pettneu, waar we twee keer geweest zijn met de wintersport. 

In Landeck stoppen we er mee. Het is wel weer goed zo. De knieën hebben rust nodig(Hetty).

Frau Vorhofer ontvangt ons allervriendelijkst. Een eenvoudige kamer, een bijzonder uitzicht over daken en bergen, een goed bed, geen wifi.

Wat een mooie dag!!

Nu passen we even.