Dag 31 Rome / 5-8-2014

Dag zoveel

Laatste dag vandaag. Raar opstaan. Het was vroeg, want we gingen naar het Vaticaan. Druk! Kijken, met een gids mee naar een kantoortje van Maya Tours. Als dit maar goed gaat... Het ging goed, de gids nam ons mee langs een lange rij wachtenden en wij konden zo door. Top! Toen snel snel snel het museum door, want de Basilica zou al vroeg sluiten. Alles gezien, maar niet goed genoeg. Toch wel heel erg indrukwekkend, hoeveel Grote Kerken zouden er in de Sint Pieter passen...?

Buiten warm, gauw naar het hotel. Allemaal honger en Bart en Erik moesten de fiets nog naar het transportpunt brengen, een camping buiten Rome. Bagage uitzoeken: wat hebben we nodig, wat kan er mee? Moeilijk, ook dit weer een teken dat het er bijna op zit. Fietskleding ingepakt, die hoef ik de komende tijd niet meer aan. Heerlijk.

(Tot zover het verhaal in Hetty-stijl, vanaf dit moment kruipen we in het hoofd van Bart)

Goed. Fietsen weg. Stukje op de pedalen naar Roma Termini om de fietsen daar in een stoptrein te zetten. Nadat we, met dank aan een zeer behulpzame dakloze man die we met twee euro beloonden voor zijn bewezen diensten, de tickets kochten, konden we op weg.

Eerst twee haltes. Dan overstappen.

Dat overstappen ging uitmuntend, de volgende trein kwam op tijd aan (daar kijk je toch van op in dit land, waar dat vandaan komt weet ik ook niet), maar het duurde twintig minuten voor-ie weer vertrok (kijk, daar heb je het gedonder al).

Afijn. Hij reed.

En stopte. Mensen erbij. En door.

Deze situatie herhaalde zich een keer of zes; de trein werd voller en de temperatuur schoot omhoog met de snelheid van een Annemiek die een One Directionlid ziet (deze vergelijking gaat heel ver).

Na een poosje stapten er meer mensen uit dan er instapten en dat was een even fraaie als welkome ontwikkeling.

De trein ging van tuf tuf tuf en hield uiteindelijk halt bij een plaatsje met een A. Normaal onthoud ik dat soort dingen maar dit dorp maakte zo weinig indruk dat de naam mij is ontschoten.

Met een treinreis in ons kielzog en tien kilometer fietsen voor de boeg (ja, ja, alsof we op een boot zitten), gingen de voeten op de pedalen.

We namen een verkeerde afslag. Normaal het moment om te panikeren (bedankt, Vlamingen), maar ik zag het meer als een mogelijkheid om dingen te zien die ik op voorhand niet verwachtte te zien.

Heuveltje op, heuveltje af, Erik voorop, Bart volgde op een meter. Afdalen, rechtsaf en linea recta richting de camping.

Eenmaal aangekomen dacht ik dat er een campinggast aan het roken was, maar het bleek de eigenaar. Hij kwam snel ter zake, was niet benieuwd naar verhalen en wist niet uit zijn hoofd hoe laat de laatste bus terug naar het plaatsje A ging.

De fietsen lieten we achter.

En met die fietsen een hoop belevenissen, verhalen en indrukken, die we met zijn allen hebben kunnen volgen op dit fenomenale reisblog. Namens alle thuisblijvers en meelezers: enorm bedankt, het was alsof we op de bagagedrager zaten.

Tot zover!

Bart