Nog even.... Respect!

Respect

Diep respect heb ik voor Erik en alle fietsers die volledig op eigen kracht naar Rome zijn gefietst en gaan fietsen.

Ik had het niet gekund. Ik ben ontzettend blij met het duwtje in de rug (lees: elektrische ondersteuning) waar ik, indien nodig, gebruik van kon maken.

Zolang het vlak is, fiets ik met iedereen een heel eind mee. Maar zo gauw er veel tegenwind, een heuvel, een berg of een pas in beeld komt, heb ik hulp nodig. De knieën gaan kraken. De motor gaat aan.

Standje 1. Ondersteuning. Zodat ik achter Erik aan kan blijven fietsen en we samen deze tocht kunnen volbrengen.

Onderweg heb ik er vaak over nagedacht. We hebben het er ook samen besproken. Is mijn prestatie minder dan van degene die het geheel op eigen kracht doet? Soms voelt het wel zo. Maar volgens Erik is dat niet waar: "Jij moet ook trappen. Doe je niets dan sta je stil." Zo is het wel. Ook ik kom moe boven. Ook ik moet een inspanning leveren. Maar ik denk ook als ik Erik zie zwoegen: "Ik heb het makkelijker."

Is dat erg?

Ja, want het liefst doe je mee, gewoon op eigen kracht. Geen gezeur, fietsen. Maar, als ik het motortje niet aan zou zetten zou ik die top niet halen. Omdat de knieën niet willen, soms pijnlijk zijn en ik het dus niet zou kunnen volhouden.

Daarbij is het natuurlijk niet bevorderlijk voor de kwaliteit van de knieën, die zware druk, soms kilometers lang. Dus om dit nog een aantal jaren te kunnen blijven doen, en überhaupt normaal te kunnen functioneren, moet ik de knieën ook enigszins sparen. En dus moet de motor soms aan.

Nee, het is dus niet erg.

Ik moet er juist blij om zijn.

Erik zei het vorige week nog: het plaatsen van die motor is de investering wel waard geweest, 3 jaar geleden. Anders hadden we geen tochten kunnen maken in Zuid-Duitsland en Oostenrijk, naar Praag en dan hadden we echt Rome niet gehaald!

Al fietsende kan ik de motor dus aanzetten. Er zijn 6 standen. Bergop staat ie op stand 1. Zou ik 'm hoger zetten, dan moeten er heel wat toeren gemaakt worden om een bepaalde snelheid, bergop, te halen. Dat kan wel, maar dan zou de accu met een uurtje wel leeg zijn.

Ik ben dus een kritische gebruiker. Aan als het moet, uit als het kan.

Nooit was de accu helemaal leeg. De Arlbergpas, de Reschenpas, de kilometerslange klimmen in Italië waarop we rond de 1300 hoogtemeters maakten, het was goed te doen.

Slechts 1x hebben we in Italië een pauze benut om de accu even een half uurtje aan de oplader aan te sluiten. Er was al veel verbruikt en we konden niet inschatten hoever we nog moesten en hoeveel er nog geklommen moest worden. Het regende, we hadden zin in warme koffie en hebben dit alles mooi gecombineerd.

Maar er dreigde wel een groot ander probleem.We waren in Bussolengo, vlakbij Verona. Zoals iedere avond sloot Erik op de hotelkamer de accu aan de oplader. Er gebeurde NIETS.  Ander stopcontact, NIETS. Van alles geprobeerd, geen resultaat.

Wat nu? Zonder accu geen vervolg.

Per mail en telefonisch heeft Erik contact gezocht met de Vakantiefietser, de winkel waar we de motor hebben laten plaatsen en met de leverancier ervan. Vanwege het weekend was er niet direct een reactie te verwachten. Via internet gezocht naar leveranciers in Italië. Bij de receptie werkte een zeer behulpzaam iemand die wel een adres wist in Bussolengo, waar hijzelf weleens een accu had gekocht.

En dus besloten we daar de volgende ochtend heen te fietsen. Het was slecht weer. Net binnen in het winkelcentrum begon het gigantisch te hozen. We zaten dan wel droog, maar de juiste accu was hier niet te verkrijgen.

Wat nu? We besloten terug naar het hotel te fietsen en met de receptionist verder te overleggen in verband met een mogelijke leverancier in Italië. Hij sprak goed Engels en zou namens ons contact kunnen opnemen.

Onderweg komen we langs een grote zaak met scooters en ik zie ook elektrische fietsen staan. Toch even informeren. De winkelier is zeer behulpzaam, maar kan ons niet helpen. Wel weet hij zeker dat een collega in Verona dat wel kan. Hij noteert de naam en het adres.

We fietsen naar het hotel en bespreken de situatie.

Het regent en het onweert, we moeten in Verona een winkel opzoeken en als dat niets oplevert moeten we iets anders verzinnen. Conclusie: we fietsen niet vandaag, we nemen de bus naar Verona. Achter de accu aan en proberen iets van de stad mee te krijgen.

En zo geschiedde. En het liep allemaal goed af! De zaak snel gevonden. Accu op voorraad! Afgesproken dat we er de volgende ochtend weer zouden zijn, met fiets.

Vervolgens een leuke, droge, middag in Verona gehad. Met de bus weer terug, toen weer in hondenweer. De volgende morgen op de fiets naar Verona en weer naar de fietsenwinkel. Daar bleek wel dat er nog een stekker omgezet moest worden. Nou, dat zou ’s avonds wel klaar zijn. Ja, ho even. We willen nu weer op pad! Mopper, mopper op z’n Italiaans en ondertussen direct het klusje klaren. Een halfuurtje later is het klaar en kunnen we weer opstappen. Opgeladen. Verona uit.

Heel blij zijn we. Vakantie gered!

Overigens: mijn fiets is vanwege de techniek wel even een paar kilo zwaarder. Dus als ik de accu niet gebruik, fiets ik altijd zwaarder dan jullie. Bikkel ben ik! :)

Respect!!