Dag 10 Bregenz - Braz / 15-7-2014

Thuis

Bijzonder. Alsof we thuiskwamen.
In Feldkirch bezochten we een Interspar voor de dagelijkse boodschapjes. Dat was natuurlijk al zo'n goed gevoel momentje.Toen we daarna de plaats al snel uitreden, een mooie brug, rotswand, bochtje om en hups, zo de groene wereld in, voelde het bijna als thuiskomen. Het weggetje, de bergen, het groen, de geuren, de mensen. Het klopt weer helemaal. 

Vanavond bij het eten van een broodje Panini, op een terrasje van een Raststätte in Braz gingen we even terug in de tijd. Conclusie: mede dankzij Han en Truus zitten we hier. Ooit gingen we met z'n vieren kamperen, in Karinthië. Daar ontdekten we het bergwandelen. Het jaar daarop gingen we weer samen op pad, nu naar Braz, Vorarlberg. Met echte bergschoenen. Die van Hetty met rode veters. We vonden het wandelen geweldig en avontuurlijk, want we beleefden direct van alles.

Oostenrijk en de bergsport waren ontdekt. Ontelbare jaren brachten we kampeervakanties door in Weer. Daar gingen we ook mountainbiken, mooie tochten! Ook in Nederland fietsten we steeds meer, ook omdat Hetty niet zo lang (en hoog) meer kon lopen.

Langzamerhand ontstond het idee om lange afstanden te gaan fietsen en om een lang verhaal kort te maken: nu zitten we op een een camping in Braz waar we op de fiets naar toe zijn gegaan. :)
Wij vinden het leuk, is dit een beetje thuiskomen of niet?

Overigens kamperen we niet op de camping, maar slapen in het bijbehorende gasthof Walch. De naam doet de kwaliteit ernstig tekort. 
We zitten in de avondzon. Het rukt naar vers gemaaid gras, in de verte horen we dat er nog een boer aan het maaien is. De campingbaas is nu al druk met voorbereidingen van een Platzkonzert, a.s. donderdag. Tafels en stoelen staan al opgesteld. Campinggasten komen met een teiltje afwas voorbij. Vogeltjes tetteren. Ons wasje hangt te drogen aan de lijn. Ee trein raast voorbij, hoog tegen de bergwand aan. Goed leven mensen.

Vandaag fietsten we van Bregenz naar Braz.
Markt in Bregenz, al volop drukte. De Bodensee zo glad als een spiegel. Binnen 5 minuten waren we uit de stad en kwamen bij...de Rijn! Toch nog! Janneke en André meldden dit al in een reactie op dit blog. En inderdaad, de Rijn (Neue Rhein wordt hij hier genoemd) is hier de grens tussen Oostenrijk en Zwitserland. We volgen de rivier, zien bij bruggen de grensovergangen en oude tolhuisjes. 
Mooie route over dijkjes en door uiterwaarden. We fietsen een groep kwetterende dames voorbij. We begroeten elkaar vriendelijk en ik vraag aan één van hen of de vriendinnenclub op stap is. Dat is inderdaad zo. Iedere dinsdag gaan ze fietsen, alleen als het goed weer is. Waar ze heen gaan is wat onduidelijk maar ze gaan met de trein terug. Kijk, zo doen wij dat ook wel eens, in Nederland.(Of met de trein heen en fietsend terug).

Dan zien we een op een dijk een  klein vrouwtje, ze maakt foto's, is alleen en heeft een zitfiets en een wat Aziatisch uiterlijk. Ik stel haar voor dat ik een foto van haar maak, want ik kan me ook voorstellen dat waneer je alleen fietst, jezelf nooit op de foto staat, tenzij iemand vraagt of zij je op de foto zal zetten....

Ze vindt het een geweldig aanbod en natuurlijk raken we aan de praat Ze fietst al jaren alleen. Haar vriend, die veel harder en beter en sneller kan fietsen blijft thuis, in New Jersey. Haar zus woont en werkt in Den Haag. Ooit begon ze in the Netherlands met fietsen in het buitenland en ze heeft er veel lol in. Nu vloog ze naar Frankfurt en begon ergens aan de route langs de Rijn. Ze is enorm trots op zichzelf want ze fietst maar zo in de bergen. We wisselen mailadressen uit en onze vakantie na Australië doen we dan maar in de VS, want we moeten echt langskomen. Staat genoteerd.

Na Feldkirch laten we de Rijn echt achter ons en duiken het echte Oostenrijk in. Mooie land!

Even voor Bludenz staan we even stil. De teller staat op 1000 kilometer! Een foto waard.

Dan weer door, groene weiden, de rivier de Ill die we steeds naast ons zien en even voorbij Bludenz slaan we linksaf het Klostertal in, richting Braz. Waar we zulke leuke en goede herinneringen aan hebben. We zien de camping waar we toen met ons tentje (geleend van opa en oma Schipper) stonden en Gasthof Traube. De zaken gaan goed daar want het is een mega wellness gebeuren geworden. We zoeken elders onderdak en vinden dat aan de andere kant van het dorp, zoals gezegd.

We zijn er al op tijd. Lekker douchen, wasje doen en heerlijk buiten zitten en liggen. Vakantie!

Helaas is er op Gasthof Traube na geen eetgelegenheid in dit werelddorp. We doen het dus met een warme Panini op de Raststätte. Zo inspannend was het vandaag nou ook weer niet, dus geen probleem.

Maar morgen! De Arlbergpas!

Geen blog morgen? Dan hebben we geen wifi, zijn nog onderweg, of zijn volledig uitgeteld.

Tot later!!