Dag 19 Ferrara - Pulce / 24-7-2014

Grazie

We overnachtten in een bed and breakfast zonder breakfast. Die namen we op de hoek van de straat. Due cappuccini en twee broodjes. De eerste zes pagina's van de krant gaan over de berging van de Costa Concordia. Dan een halve pagina over ons, over Nederland in rouw. Met o.a. een foto van een emotionele Maxima.

Het is rond 8 uur, Ferrara gaat aan het werk. Veel fietsers, heel veel. Dat viel ons gisteren ook al op. Veelal op (te) kleine, maar wel mooie, retro-fietsen.

Wij springen op de onze, en gaan de andere kant op. De stad uit.
Dat gaat snel, maar het is druk op de weg. Ochtendspits. Na een kilometer of 10 wordt het rustiger en volgens Reitsma volgen we nu de bochtige loop van de Po Morte di Primaro. Een dode arm van de Po.

Rivier in Italië, twee letters. 
Gisteren zagen we de (echte) Po al. Overgestoken, een stukje gevolgd, net voor Ferrara.

Wat zien we daar in de verte? 
Het is wat donker weer, bewolkt, prima fietsweer. Daardoor zien we ze niet heel goed, maar de contouren van de Apenijnen zijn wel degelijk zichtbaar! We fietsen er recht op af. Het is vandaag onze laatste vlakke etappe. Vanaf morgen weer bergop. En af.

Het is niet een echt inspirerende etappe. Nederland in Italië. Rechte wegen, kronkelwegen, klinkerwegen, asfaltwegen, wind tegen. En wind mee.
We bekijken en beoordelen de gewassen, de villa's en de bouwvallen. De dorpjes, arm en rijk. 
Maar het fietsen gaat lekker. Afstanden stellen niet zoveel meer voor. Voor je het weet zitten de eerste 20 kilometer er op. En als je niet oplet zit je al bijna op de 40. 

Budrio is een mooie plaats. We rijden door het centrum. Het is donderdag, dus markt. We doen boodschappen bij de Coop. Een groot filiaal, net buiten het centrum.
Wanneer Erik binnen is, bewaak ik ons fort. En observeer twee jonge mannen. De één zit bij de ingang, de ander bij de uitgang. Daar zit zo'n 30 meter tussen. 
Ik heb het eerst niet door, maar het zijn bedelaars. Ze kijken vriendelijk naar iedereen die hen passeert. Soms zeggen ze iets. 

De jongen bij de ingang krijgt geld. Hij sprint de winkel in. Even later zie ik hem al bij de uitgang en loopt ie me voorbij. Met een stokbrood en drie worstjes. Hij neemt zijn plek weer in en eet. 

Een mevrouw komt naar buiten met haar winkelwagen. Ze zegt iets tegen de jongen daar en die springt op en loopt met haar mee naar de auto. Hij mag het wagentje terugbrengen en de euro houden. Ik zie nu dat hij  moeilijk loopt, heel moeilijk zelfs. Hij gaat weer zitten.

Dan komt Erik er aan. Hij ziet de jongen. Ik vertel hem dit verhaal en dat ik ze iets wil geven. Ik vind het zo triest. Ik heb geen idee hoe erg het werkelijk met die jongens is, maar je gaat toch ook niet voor je lol de hele dag bij de supermarkt zitten? En met een euro de winkel in sprinten? Staan we dan met onze kostbare fietsjes.

We geven de jongens wat geld. Dankbare blikken. Ik hoop dat we ze voor even een rijk gevoel hebben gegeven.

Een dorp verder willen we lunchen. Het is een klein plaatsje, met een bank op een rare plek. Dan maar op de bloembak onder een beeld op het kerkplein.
Broodje met heeeerlijke ham. 
Dan roept er iemand naar ons. Een vriendelijk ogende man vraagt of we water nodig hebben. Of we iets willen drinken? Of we van een toilet gebruik willen maken? Of we koffie willen?
Tegen zoveel gastvrijheid kun je geen nee zeggen, ook al heb je niks nodig.

We lopen mee en blijken in een soort van gemeenschapsruimte te komen, behorend bij de kerk. De man zal wel koster zijn. Er staat een biljart. Er is een toog en er staan wat tafels.
De espresso is prima. 
We praten wat over onze reis. Hij ziet en spreekt wel vaker Rome-gangers. Ze gaan allemaal op dat bankje zitten.

Verder weer, inmiddels wel al met onze regen-outfit aan. Veel stelt de regen niet voor, maar het is net teveel om te nat te worden, als je je er niet op kleedt. Wat een zin.

Met bijna 80 kilometer op de teller zoeken we een overnachting. Dat lukt niet meteen. Het hotelletje waar we naar zoeken blijkt te zijn gesloten. 
Erik gaat in gesprek met een Italiaan. Deze belt voor ons naar een Agriturismo in Pulce, een paar kilometer verderop. Of er voor twee toeristen nog een kamer is. Geregeld!

Het is zo knap hoe gemakkelijk Erik in het Italiaans gesprekken begint, vragen stelt, antwoorden krijgt en het ook begrijpt! De mensen reageren enthousiast op hem. Iemand die in hun taal aanspreekt, daar hebben ze bewondering en waardering voor. Dat merk je, maar dat zeggen ze ook.
Ik volg het mijn vakantie-cursus Italiaans tot op zekere hoogte. Due cappuccini, Grazie. En onderweg probeer ik alle borden met teksten te vertalen en dat lukt best aardig. En als ik het niet weet vraag ik het Erik.

We zitten uiteindelijk toch weer op een mooi plekje! Midden tussen de fruitbomen, de landerijen en direct voor de Apenijnen, Ze zijn goed in beeld nu! 
Wanneer we op onze kamer zijn, wordt er na een kwartiertje geklopt. De gastvrouw brengt ons een bord met perziken. Natuurlijk uit eigen tuin. Verrukkelijk zijn ze!

Het is droog, de was hangt buiten. Lekker uitrusten nu, beetje rondlopen en morgen weer knallen.
De eerste etappe op weg naar Florence.