Dag 13 Nauders - Vilpiano / 18-7-2014

Voor een appel en een ei

Om kwart over 8 fietsen we weg. Na 100 meter de eerste stop. We steken de grens over en zijn in Italië. Foto maken en even stilstaan bij weer een uniek moment. Na 13 dagen fietsen we Italië in. Zoveel mensen gingen ons voor. Hoe bijzonder is het? Nou, we zijn best trots op onszelf. En op al die anderen die dat met ons deden.

De Reschenpas over. Prachtige weiden, boeren zijn al aan het werk, er wordt volop gehooid. We komen bij Reschen en pikken bij het begin van de Reschensee een cache op. Het is nog geen 9 uur en we hebben al tig keer oh en ah geroepen. De wereld is weer één grote ansichtkaart.

Het fietspad langs de Reschensee is geweldig. Een enkel klimmetje, maar we dalen voornamelijk. Het is als een snelweg voor fietsers. Mooi strak asfalt.
Wanneer we even stilstaan zien we tot onze schrik dat we de kerktoren die uit het water steekt al voorbij zijn. We zien de toren aan de andere kant van het meer. Met de telelens komt ie heel dichtbij.

Erik vertelt over vroeger: "We gingen na een aantal jaren naar Orta te zijn geweest nu een keer naar Zuid-Duitsland. Regen, dagen lang. Dus de hele boel ingepakt en doorgereden naar Orta. Daar zei ik de gedenkwaardige woorden: Hier ligt het Ortameer, glansrijk op ons wachtend." Tante Ger vond het schitterend, deze mooie woorden uit de mond van een jongen van 12 jaar.

Aan het eind van het meer steken we de stuwdam over, pakken ook daar een cache en fietsen dan langs de Adige, een snel stromend riviertje. Deze brengt ons langs mooie kleine dorpjes, smalle straatjes, prachtig.
Wanneer we één van die dorpen inrijden zit er een invalide man in een rolstoel op een duidelijk strategische plek. Hiervandaan ziet hij alle fietsers zijn dorp binnenkomen. Hij zal er vast velen zien vandaag en van iedereen een groet krijgen. Van ons in ieder geval.

In Glurns drinken we op het plein op een bankje onder een boom ons bakje koffie.
Glurns is een klein stadje wat nog helemaal wordt omsloten door een stadsmuur met torens en poorten.

Verder gaat het met de Aldige naast ons. En steeds afdalend, vals plat naar beneden. We fietsen in de Vinschgau. We zien de borden die verwijzen naar de Stelviopas. Weer zo'n pas, wat een uitdaging zou het zijn. Je zou hem bijna voor de lol beklimmen om daarna van een lekkere afdaling te kunnen genieten. We doen het niet.

Behalve de Adige draait het nu ook om appels. Het is hier één grote boomgaard. Vol appelbomen. Miljoenen appels groeien hier. Er wordt veel gesproeid, soms worden we nat. Dat is niet erg, want het wordt steeds warmer.

Daarbij is de wind gedraaid en hebben we deze tegen. Meestal is het hier andersom. We treffen het niet. Een warme tegenwind. 
Veel drinken dus, het water is maar zo weer warm in de bidon.

Dan krijgen we Merano in beeld. We dalen snel af de stad in en op de promenade eten we een ijsje. Ondanks de warmte wordt hier volop geshopt en geflaneerd. Maar ook gepoedeld in de rivier.

Weg uit de warme stad. We willen nog een uurtje fietsen, om zo rond 5 uur een overnachting te vinden. Dat lukt in Vilpian. Een aggreturismus, midden tussen de boomgaarden. Als we op ons balkon zitten zien we alleen maar appels en ook nog pruimen (o, als eieren zo groot..)

Grote verrassing vanmiddag was het zwembad, in de achtertuin. Heerlijk
Nadat we wat uitgezweet waren, koelen we hierin heerlijk af. Lekker ontspannend. 

Morgen verder Italië in. 
Het ontbijt wordt om 7.45 uur geserveerd, op het terras. De appel hebben we al. Het ei zullen we dan wel krijgen.
Bella Italia!