Dag 22 Florence / 27-7-2014

You inspired me

Uitslapen tot 8 uur. Dat is lang geleden.
In alle rust opstaan, de gewone korte broek aantrekken.

Met ons ontbijt ook een schoolklas uit Engeland. Zes docenten en zo'n 25 leerlingen tellen we. Het vriendelijke meisje die het ontbijt verzorgt blijft vriendelijk. Ondanks de stormloop op het buffet, het omgevallen glas melk wat een bende veroorzaakt en de andere gasten die ook van alles van haar willen.

Als de rust is weergekeerd komen we terug en krijgen we een cappuccino van haar. Het is kwart over negen. Op het terras, in het zonnetje, bedenken we ons programma van vandaag.

We fietsen naar de Piazzale Michelangelo. Volgens de gidsjes voor een magnifiek uitzicht over Florence, met op de achtergrond de Apenijnen. Daar waar we vandaan komen.
De gidsen hebben gelijk.
Wanneer we de Arno hebben overgestoken klimmen we in een paar lange lussen rustig naar boven. Verkeerstechnisch is het rustig, het is zondag. Maar ook Florence doet aan hardlopen en racefietsen, sportievelingen volop dus te zien.

Het is weer zo'n oh en ah momentje. Wat een uitzicht! Geweldig mooi. Het is helder weer, de stad ligt strak tegen de Apenijnen aan. We zien de kerktoren van Fiesola, waar we gisteren nog even stopten en de stad vanaf die kant al bewonderden. Vanaf hier is het nog indrukwekkender.

Ook hier weer een grootse replica van David, het beeldhouwwerk van Michelangelo. De tweede replica zagen we al op het Palazza della Signoria. De derde op de schoorsteenmantel in het hotel. De echte staat veilig binnen, in de Galleria dell'Accademia. Die gaan we ooit nog eens zien.

Duizenden foto's en selfies worden hier gemaakt, op de Piazzale. Het is nog niet druk, maar wie er is maakt foto's. Wie draagt er tegenwoordig geen fototoestel of mobiel in de hand?

Een Nederlander biedt aan ons samen op de foto te zetten. We horen nu al meer Nederlands praten dan de afgelopen weken bij elkaar.

We dalen aan de andere kant weer rustig af. En zien hier moedige mensen naar boven lopen, sjokken. Het is een beste klim, dat hadden ze niet door toen ze vanmorgen besloten dit te gaan doen. Maar goed, er ligt een fraaie beloning op ze te wachten.

Wij fietsen richting de Ponte Vecchio, slaan net daarvoor linksaf door al drukke straatjes en zien nog het Palazzo Pitti.

In een van de straatjes zagen we een winkeltje met leuke t-shirts, daar fietsen we nog even heen.
Een van de verkoopsters helpt ons niet alleen erg vriendelijk, maar vraagt ook waar we vandaan komen. Ze zag ons aankomen op de fiets. We vertellen dat we op doorreis zijn (wat klinkt dat hè?!) en ze vindt het geweldig. Fietsen, vanuit Nederland, al zo lang onderweg. Ze vertelt dat haar jonge zoontje ook heel graag fietst. Maar zelf? Het wordt ons niet duidelijk of ze niet kàn fietsen of er geen lol aan heeft. Maar ze doet het nooit in ieder geval. Maar zegt ze dan: "You inspired me!".

We rekenen af, lopen het winkeltje door en ze schiet ons nog eens aan. "Hoe weet je waar je moet fietsen? Dus dat je niet alleen maar op drukke wegen fietst. En waar slaap je dan, hoe regel je dat?"
We leggen het uit en weer zegt ze "You inspired me".
Haar zoontje zal raar opkijken vanmiddag wanneer zijn moeder thuiskomt en zegt, kom jongen, we gaan een eindje fietsen. :)

Met de fietsen worstelen we ons door de drukte richting centrum. We leggen ze stevig aan de ketting, vlak voor een terras, goed in het zicht van iedereen. In de hoop dat niemand het hier aandurft ze te stelen.

We lopen relaxed en genieten nog eens van wat we gister ook al zagen, maar nu wat uitgebreider kunnen bekijken. 
We staan drie kwartier in de rij om de Duome binnen te gaan. Het is geen ramp in de schaduw en er is genoeg te zien hier. Bijvoorbeeld de reactie van de mensen die de rij achter ons zien. Wel 100 meter lang. Er is meteen overleg, sluiten we aan of niet?

De Duome is ook binnen groots. Wat een gebouw. Wat een ruimte. De vloer is prachtig. En de glas-in-lood ramen. Het plafond van de koepel is prachtig beschilderd. We kijken met z'n allen naar boven, met het mobieltje, de I-pad of het fototoestel.

In de gids lazen we dat de bouw van de koepel nog steeds een architectonisch wonder is. Dat zal, maar hoe hebben ze het überhaupt kunnen bouwen, kunnen uitvoeren? Op die hoogte?
En die deuren dan, Meters hoog en dik, met driedimensionale voorstellingen, Bijzonder.
Daar hebben wij nou waardering voor.

Ineens zijn we het zat. Lopen is vermoeiend! We fietsen rustig terug naar het hofel. Even siësta houden. 
En even kijken of er alweer wifi is, zodat we het verslag van gisteren kunnen plaatsen.

Morgen weer fietsen. Nog een week, het begint serieus te worden. Rome is in zicht. Volgende week zijn we er al!
Het wordt geen weekje van rustig uitfietsen, er staan ons nog enkele pittige etappes te wachten, met veel klimmen. Maar Reisma belooft ons mooie routes. Als het kan plannen we ook nog een rustdag in. Genieten van dit mooie land en onszelf alvast belonen voor onze inspanningen.

We kunnen het ons nu nog niet voorstellen, maar over een week stappen we 's morgens niet meer op de fiets. Geen Reitsma die onze invulling van de dag bepaalt. Het is een heerlijk leven, we genieten nog van elke dag. Maar de gedachte dat we straks in Rome de kinderen na een maand  weer zien, dat geeft ook kriebels en daar verheugen we ons ook op!

Zou de verkoopster al gefietst hebben met haar zoontje?