Dag 23 Florence - Siena / 28-7-2014

Paar dagen slecht bereik, maar daar zijn we weer.

Koninginnenrit

De Tour is voorbij. Wij doen nog een paar etappes van de Giro.
Vandaag de Koninginnenrit!

Een fantastische dag, misschien wel de mooiste.
Zeker niet de makkelijkste, want met 1213 hoogtemeters is deze wat dat betreft zwaarder dan de Arlbergpas. Vaak korte, venijnige stukken, waarbij je(Hetty!) niet lekker in een ritme komt. Ook de knieën van Hetty hebben een zware dag.
Maar goed, het is niet voor niks de Koninginnenrit.

Het landschap was fenomenaal. We vertellen velen van jullie niets nieuws, dat weten we. Italieëkenners voldoende onder de lezers, denk ik. Voor ons is alles nieuw en we zijn verrast en verbaasd en verwonderd. Wat een prachtig land.

Als we Florence uit zijn, begint het echte Toscaanse landschap, zo schrijft Reitsma het in deel 3 van zijn routebeschrijving. Olijfbomen, cipressen, velden vol wijngaarden en boomgaarden. De oranje daken van villa's en dorpjes. De kerktorens. We genieten, ondanks het stampen, stoempen en doorgaan. En uiteindelijk altijd weer afdalen!

De Koninginnenrit. 
We fietsten door Tavernelle val di Pesa. De royaltywatchers veren nu op: prinses Beatrix bezit hier een aardig optrekje en is zelfs ereburger van deze plaats. We hebben goed rondgekeken, maar hebben Bea vandaag niet kunnen spotten. 

Even buiten Tavernelle staan een paar mannen(geen prinsen, voor zover ik ze herken) met hun mountainbike en roepen iets over onze Santos-fietsen. Nederlanders dus. We stoppen even en hebben een leuk gesprek over fietsen en fietsen en fietsen, en fietsen naar Rome. Een van hen sprak uitbetaling, hij fietste lang geleden de Benjamins-route. 

Dan begint de Chianti Classico, ofwel de strada del vino.
Wijngaarden, wijngaarden, wijngaarden. De rijen druivenranken op de verschillende velden op de berghellingen vormen prachtige plaatjes. Oh en ah, je zou de hele route op foto willen vastleggen. 
Erik had gelezen dat er rode, witte en roze rozenstruiken aan het begin van een druivenrank kunnen staan. Dat betekent dat het gaat om druiven voor rode en witte wijn en voor rosé. Klopt, gezien.

De beloning van het vele klimmen is een heerlijke afdaling, bijna tot in Siena. Tussendoor nog een enkel klimmetje, maar wat kan ons het schelen. 

We hebben een hotelletje geboekt in het centrum van de stad. We vinden het met moeite. Al die straatjes. Al die mensen. We kijken onze ogen weer uit. Zijn direct betoverd door de schoonheid van de binnenstad. Hoe moet je dit omschrijven? Wie er geweest is weet wat we bedoelen.

Het is druk. We fietsen door de mensenmenigte. Een stukje lopen. Soms horen we zoiets als " Kijk, Nederlanders op de fiets. Op de fiets?" Dat voelt goed hoor!

Hotel gevonden. Snel douchen, kleding uitspoelen en de stad in.

Twee straatjes door en we lopen richting de Duomo. We vallen stil. Overweldigend! Van de Duomo in Florence waren we al onder de indruk, maar dit slaat alles. Wat een grootsheid.

Dan naar binnen. Shocking. Wat een prachtige kerk, kathedraal, dom, zeg het maar.
We gaan ieder ons eigen weg. Je kan alleen maar stil en rustig rondlopen en kijken, kijken, kijken. En alles proberen in je op te nemen. Ik ga al snel naar voren, want er wordt gemusiceerd!
Een orkest is aan het repeteren, speelt een heel bekend klassiek stuk. Ik herken het wel, maar geen idee hoe het heet. Maakt ook niet uit.
Net als vele anderen ga ik zitten en luisteren. Het is adembenemend mooi.

De muziek, deze locatie. 
Dan komt er een broeder of monnik aanlopen. Hij praat met de dirigent. Het orkest zet in en hij zingt. Kippenvel. Meerdere nummers. 

Inmiddels is Erik ook aangeschoven. Als het Ave Maria wordt gezongen krijgen we nog meer rillingen. Het favoriete lied van ma Luppes.

Het is zo bijzonder allemaal. Dat we dit mogen meemaken, na al zo'n prachtige fietsdag te hebben gehad. 

Nog even over de kerk. We hebben nog nooit zoiets gezien. Volgens Erik kun je hier wel een dag rondlopen, zoveel indrukwekkends. Maar we moeten verder, op naar Il Campo.

Ook weer een geweldige ervaring. Wat een plein! De entourage, prachtig. We kopen een ijsje en gaan, net als vele anderen op het plein zitten. Hoe klein ben je dan. 

Terug op de hotelkamer zie ik dat onze koningin gebeld heeft. Oma.
We bellen terug en hebben een fijn gesprek, mooi.

Het lijkt wel Koninginnedag. 

Ps. Dank voor al jullie reacties! Ook via Facebook. Leuk om te lezen. We hebben niet iedere dag evenveel inspiratie,vertellen ook lekker lang niet alles! Er volgt nog wel een speciale blooper aflevering. :)

Foto's plaatsen op dit blog is teveel gedoe. Kijk daarvoor eventueel op onze Fb-pagina's. 
Groeten!!