Dag 27 Vetralla - Civita Castellana / 1-8-2014

Er zijn vele wegen die naar Rome leiden

Wij denken de juiste te volgen.
Vanmiddag bemerkten we weer dat er echt meerdere zijn. :)

We hebben vanochtend rustig aan gedaan. Pas om 8 uur liepen we langs het ontbijtbuffet.
Deze was groots opgezet, met schalen vol pakjes boter, jam( vijf smaken) en pakjes kaas. Dan 5 taarten, 2 soorten cake, 4 soorten vruchtensap. Cornflakes, muesli, melk. Kleine yoghurtjes.
En verpakte toast. Er waren alleen geen broodjes.

Gisteren hadden we ook al zo'n bijzondere ervaring: thee, jus en een schaal met cakejes en stukjes taart. Eet smakelijk. :)

Hoe zuidelijker we komen, hoe zoeter het ontbijt? En zonder broodje? Wie weet dat?
's Lands wijs 's lands eer. Het maakt ons niet uit. We verhongeren niet.

Tegen negenen fietsten we weg. Volledig tegen mijn principe in bestond het eerste uurtje uit een paar venijnige klimmetjes. Ook veel drukke wegen en vaak slecht wegdek. Maar ach, de zon schijnt, het is mooi hier, we zijn er bijna, wat zou ik me druk maken?

We nemen de tijd vandaag. We hebben geen rustdag meer genomen deze laatste week, maar besloten wat kortere routes te fietsen. Prima keus. Van rustdagen word je toch maar moe(Florence!) en kortere etappes geven ook rust.

Vanuit Vetralla gaan we via Cura naar het Lago di Vico. Onderweg passeert ons een groep van zo'n 30 padvinders, wanneer we ergens moeten afslaan. Jong en oud. Bepakt en bezakt. En dan ook echt bepakt en bezakt. Ze keken nog redelijk fris, waren vast net vertrokken. Dat moet een lijdensweg geworden zijn.

Het Lago di Vico is één van de drie grote kratermeren ten noorden van Rome. Het ligt er bijna rimpelloos bij. Het water is helder, de vissen zie je gaan. We drinken koffie, vlak aan het water. Kinderen gillen en lachen en roepen. Ze willen het water wel in, maar eigenlijk ook niet. Het zal wel koud zijn. Ik herken dat getwijfel en getreuzel wel.  De ouders liggen lekker op hun strandstoelen te kijken.

Na de koffie fietsen we richting Ronciglione. Ook hier weer veel hazelnootbomen. Hectares vol! Reitsma had ons dat al voorspeld. Deze streek staat bekend om de hazelnoten. We weten nu waar de Nutella vandaan komt. Maar het is mooi fietsen hoor, tussen de bomen door. Vaak beschut, lekker in de schaduw.

En dan. Net na Ronciglione komen we ineens 2 fietsers tegen. We stoppen alle vier tegelijk. Begroeten elkaar en stellen natuurlijk de vraag: waar gaan jullie naar toe?
"Ook naar Rome??? Maar dan gaan jullie de verkeerde kant op! Wij gaan wel goed, gaan jullie niet verkeerd?" 
Dan blijkt als snel waarom we elkaar tegenkomen en niet dezelfde kant op gaan: zij fietsen de route volgens Benjamins en wij die van Reitsma. Ja, het is wat in "fietsen naar Rome-land"!

Er zijn vele wegen die naar Rome leiden!

We praten wat en binnen een kwartier weten we al heel veel van elkaar. Dat komt natuurlijk ook omdat hij in Hoogeveen heeft gewoond en zijn ouders nu nog. Zelf wonen ze nu in Zwolle. Dit schept meteen een band. Plus: leeftijd, werk en het fietsen natuurlijk.
We maken een selfie, noteren elkaars mailadres en gaan ieders zijns weegs. Maar wel op weg naar Rome. Heel apart. Morgen zien we elkaar daar misschien wel weer.

In Caprarola halen we (Erik) wat boodschapjes bij de plaatselijke mercato. Het duurt vreselijk lang voor hij weer naar buiten komt. Nog steeds geërgerd vertelt hij over het werktempo bij de slagerij.  
Er staan 10 klanten, er zijn 2 personeelsleden, waarvan er 1 aan het schoonmaken is en de ander de klanten helpt. Dat schoot niet op.
En ik maar wachten. Gelukkig kon dat binnen in de koele winkel, direct bij de ingang. Daar zag ik ook een heel klein filiaal van de bieb. Je kan hier je boeken achterlaten in een kast en een ander mag het meenemen. Zonder registratie, gewoon weggeven dus. Ik zag er niet zo gauw een leuke titel bijstaan.

Net buiten Caprarola smeren we onze broodjes, in de schaduw van een kerk. Ik noteer in mijn oranje boekje de bijzonderheden van de afgelopen uren. Dat heb ik bijna elke keer gedaan. Bij een stop even wat dingen noteren en die 's avonds eventueel verwerken in het verslag.

We beseffen dat het voor ons leuk is, is in het geheel waarin ons leventje zich nu afspeelt. Jullie, meelezers, zullen vast weleens gedacht hebben waar wij ons druk om maakten. Als je in zo'n klein wereldje leeft worden kleine dingen groots.

Zo noteerde ik een opmerking van Erik: als je hier autorijles krijgt zal de hellingproef ongetwijfeld het belangrijkste onderdeel zijn. Met op nummer twee: het met 1 hand kunnen rijden. De andere hand moet dan gebruikt worden voor a. bellen, of b. uit het raam laten hangen.

Ook vandaag weer heel wat Italiaanse Niki Lauda's voorbij zien scheuren, of tegemoet zien komen. Behendig met 1 hand door de bocht gaan, ons vakkundig passerend en altijd in vol tempo.
We hebben het weer overleefd.

Aan de andere kant: ze zijn ook super attent. Geven je ruimte, laten je voorgaan. Prettig!

We zijn nu in Civita Castellana. Ik moet steeds denken aan Celevita, maar dat is wat anders.
We hebben net heerlijk gegeten in de tuin van het hotel. Het ligt in het centrum van het plaatsje, vlak bij de Duomo, waar buiten een concert gegeven wordt. We horen al wat, straks even kijken.

Net contact gehad met Bart en Annemiek. Ze zijn nu op 65 kilometer van ons. Vanavond zijn ze veilig geland in Rome en meldden net dat ze al in het hotel zijn. Fijn!

Er zijn vele wegen die naar Rome leiden.

Op de fiets vanaf de Pulle 28, in 26 dagen fietsen via de de route van Reitsma. 
Vliegen vanaf Amsterdam ben je in twee uur op de plaats van bestemming.

We verheugen ons op morgen. Bart en Annemiek weer zien. Rome zien. Het einde van een prachtige reis. Het is prima zo!

Nog één keer de weg naar Rome inslaan.